Villa Barbarigo.
In het Venetiaanse dialect wordt Santi Giovanni e Paolo San Zanipolo. Sant’Agostino wordt San Stin en Sant’Eustachio wordt San Stae. Als men een paar van deze namen heeft gehoord, begrijpt men sneller waar Valsanzibio voor staat: Valle di Sant’Eusebio. Het plaatsje, onderdeel van de gemeente Galzignano Terme, is vooral bekend vanwege de Venetiaanse villa die hier staat, de Villa Barbarigo. De villa zelf kan niet bezocht worden, maar de tuinen zijn – tegen betaling – opengesteld voor het publiek. Deze tuinen werden in de tweede helft van de zeventiende eeuw aangelegd in opdracht van Francesco Barbarigo, een telg uit een oud en eerbiedwaardig adellijk Venetiaans geslacht. Het was echter diens zoon Gregorio Barbarigo (1625-1697) die zijn stempel op de tuinen zou drukken. De later heilig verklaarde Gregorio was kardinaal en bisschop van Padova (zie Padova: De Duomo). Hij wilde een allegorische tuin die symbool stond voor de weg die mensen tijdens hun leven af moeten leggen richting Verlossing.
De architect die de plannen van Gregorio Barbarigo van droom naar werkelijkheid moest omzetten, was Bernini. Niet de wereldberoemde Gian Lorenzo Bernini, maar diens jongere broer Luigi Bernini (1612-1681). Diverse beelden in het park werden gemaakt door Enrico Merengo (gestorven 1723), een van oorsprong Duitse beeldhouwer die eigenlijk Heinrich Meyring heette. Allegorische elementen in de tuin zijn bijvoorbeeld de grot van de kluizenaar, een doolhof, het eiland van de konijnen en een beeld van Tijd, zijnde een gevleugelde man met een zandloper en een dodecaëder op de schouders. Ooit kon Villa Barbarigo over het water worden bereikt. Bij de zogenaamde poort van Diana staan nog palen waaraan de Venetiaanse gondels konden aanleggen. Ik twijfel er niet aan dat de familie Barbarigo in haar villa en tuinen vele plezierige zomers heeft doorgebracht. In 1804 stierf de familie uit en kwam Villa Barbarigo in handen van andere families. Zij hebben de architectuur van de tuinen gelukkig altijd gerespecteerd, zodat bezoekers ze nog steeds net zo kunnen beleven als in 1669, het jaar dat ze werden voltooid.
Poort van Diana (op de achtergrond).
Grot van de kluizenaar.
Konijneneiland.
We hebben fijn rondgewandeld in de tuinen van Villa Barbarigo. Daarbij wil ik wel aantekenen dat de toegangsprijs tamelijk stevig is (12 euro in 2022). Dat is dan nog exclusief toegang tot het doolhof. De hoge prijs vindt wellicht zijn rechtvaardiging in recente restauraties en in het gegeven dat het hier toch unieke tuinen betreft. Want waar anders in Italië vindt men zoveel intrigerende symboliek?
Tijd.
Vijver met zwanen en eenden.
Fontein in de tuinen.