De Santa Maria Maggiore, ook bekend als de Santa Maria della Neve, is een parochiekerk in het centrum van Sirmione. Hoe oud de kerk precies is, is moeilijk vast te stellen, maar de bouw van de huidige Santa Maria Maggiore vond plaats tussen de tweede helft van de vijftiende eeuw en ca. 1508-1510. Vóór de tweede helft van de vijftiende eeuw bestond de kerk echter ook al, maar toen onder de naam San Martino in Castro. Castro – van het Latijnse castrum, ‘legerkamp’ of ‘fort’ – moet wel slaan op het slechts tachtig meter zuidelijker gelegen kasteel van Sirmione, de Rocca Scaligera. Dat de oudere kerk ‘in Castro’ stond, dus in het fort, is goed te zien als men op de 47 meter hoge donjon van het kasteel staat. Achter de huidige kerk ziet men dan restanten van een muur en een toren, waaruit volgt dat de verdedigingswerken rondom de Rocca Scaligera vroeger veel uitgebreider waren (zie de foto hieronder). De vrijstaande klokkentoren van de huidige kerk behoorde eveneens tot deze verdedigingswerken. Anders gezegd, hij was oorspronkelijk helemaal geen klokkentoren.
De portiek voor de kerk werd pas in de zeventiende eeuw toegevoegd. Let vooral op de zuil uiterst links. Deze is eigenlijk een Romeinse mijlsteen met daarop de naam van keizer Julianus de Apostaat (361-363). Het exterieur van de kerk heeft verder geen interessante decoraties en ook het interieur van de Santa Maria Maggiore is zeer eenvoudig te noemen (zie de foto hieronder). De enorme puntbogen uit de (late) Gotiek vallen direct op en verder is de kerk versierd met enkele Barokaltaren en aardige glas-in-loodramen. Aan de wanden zien we ook enige fresco’s die in 1510 werden geschilderd, bijvoorbeeld het in deze bijdrage opgenomen fresco van Sint Vincentius. De ouderdom van het fresco is gemakkelijk vast te stellen, want het jaar 1510 staat er gewoon op. Spectaculair is het allemaal niet, in dit opzicht is de Santa Maria Maggiore een kerk zoals er dertien in een dozijn gaan. Het mooiste voorwerp uit de Santa Maria Maggiore vond ik terug in het museum bij de Grotte di Catullo elders in Sirmione: een prachtige pluteus, of balustrade die het schip scheidt van het sanctuarium (zie de afbeelding hieronder). Deze dateert waarschijnlijk van de negende eeuw en heeft Longobardische trekken. Maar dit mooie voorwerp vindt u dus niet meer in de kerk.
Gelukkig zijn er dan nog de restanten van oudere fresco’s die aan de wanden zijn bevestigd. Hoewel deze fresco’s meer vragen oproepen dan ik kan beantwoorden, is een aantal zaken wel duidelijk. Afgaande op de stijl van de schilderingen werden ze in verschillende perioden gemaakt en dateren ze van vóór de bouw van de huidige kerk in de tweede helft van de vijftiende eeuw. Ze moeten dus ooit de San Martino in Castro hebben gesierd en zijn gelukkig van de muren gehaald en bewaard. Hieronder een kleine slideshow. Op de noordelijke muur zien we op een van de best bewaard gebleven fresco’s een Madonna met Kind en drie heiligen: Sint Catharina van Alexandrië (met een rad), Johannes de Doper en nog een vrouwelijke heilige. De stijl is veertiende-eeuws. Op dezelfde muur zien we de restanten van een fresco met daarop een vrouw (een heilig verklaarde koningin wellicht?) die een menigte andere vrouwen toespreekt. Ik heb geen idee wat deze scène moet voorstellen, maar intrigerend is ze zeker. Andere interessante fresco’s zijn die van een Kruisiging, een Pietà en Sint Christoforus op de zuidelijke muur en die van verschillende voorstellingen uit het leven van Christus op de noordelijke muur.
Omdat deze bijdrage tamelijk kort is, kan ik er ook nog wat informatie instoppen over het restaurant waar we na ons bezoek aan de Santa Maria Maggiore gingen eten. Dat was restaurant La Nuova Botte dat zich in de Via Antiche Mura direct ten noorden van de kerk bevindt. We hadden daar een nogal aparte ervaring. Was het eten slecht? Helemaal niet. Het voorgerecht van zeevruchten was niet bijzonder, maar de pizza’s waren eigenlijk prima. Was er dan iets mis met de service? Die kon als het om aandacht voor onszelf ging inderdaad beter. Als het 37 graden is, wil je niet vijf keer hoeven vragen om een nieuwe fles aqua naturale. Maar goed, die werd tenminste met een verontschuldiging gebracht. Tot zover dus geen ernstige klachten.
Nee, wat echt van geen kanten deugde, was de behandeling die een ouder echtpaar ten deel viel. Toen zij gingen zitten was het al omstreeks 14:00 uur. In het restaurant waren nog maar een paar tafeltjes bezet, want vrijwel iedereen die had geluncht was al vertrokken. Dat er nog veel eters bij zouden komen, was nogal onwaarschijnlijk. Iedere klant is dan welkom zou je zeggen. Maar niet in Sirmione. Toen het echtpaar liet weten alleen iets te willen drinken, werden de menukaarten uit hun handen gegrist en werden meneer en mevrouw er gewoon uitgetrapt. Ze moesten maar naar een wine bar gaan, aldus de nogal heetgebakerde serveerster, die met een cynisch ‘bye’ duidelijk maakte dat hun bezoek aan La Nuova Botte beëindigd was. Wie online zoekt, vindt wel meer verhalen over arrogante en onvriendelijke bediening. Wees dus gewaarschuwd als u hier gaat zitten!
Bronnen
- Capitool Reisgidsen Milaan & De Meren 2010, p. 148;
- Evert de Rooij, Lago di Garda, p. 78.
Pingback:Sirmione: Grotten van Catullus – – Corvinus –
Pingback:Sirmione: Rocca Scaligera – – Corvinus –