Emilia-Romagna: Cesenatico

Historische schepen in het Porto Canale Leonardesco.

Ons bezoek aan Cesenatico was in veel opzichten een trip down memory lane. Mijn wederhelft had als 17-jarige met de meiden een vakantie in het stadje doorgebracht en was erg benieuwd hoeveel ervan ze nog zou herkennen. De rit vanaf Ravenna – waar we onze B&B hadden – naar Cesenatico was helaas verre van aangenaam. Nu weet ik wel dat in Italië een maximumsnelheid slechts een vriendelijk (zij het wat naïef) advies is, maar het gedrag van de vele vrachtwagenchauffeurs die we onderweg tegenkwamen, was werkelijk asociaal. Gelukkig kwamen we heelhuids aan op de parkeerplaats vlak bij het historische centrum van het stadje. Deze Parcheggio Piazzale della Rocca had voldoende parkeerplaatsen, zelfs voor elektrische auto’s, en was gratis.

De parkeerplaats ligt praktisch aan het kanaal dat dwars door Cesenatico loopt en naar de haven aan de Adriatische Zee voert. Dit kanaal werd begin veertiende eeuw gegraven in opdracht van het bestuur van de verder landinwaarts gelegen stad Cesena. Vaak wordt het kanaal aan Leonardo da Vinci toegeschreven en naar hem het Porto Canale Leonardesco genoemd. De toeschrijving is niet geheel onbegrijpelijk, want de grote geleerde en kunstenaar maakte schetsen van de waterweg voor zijn heer Cesare Borgia (de zoon van Paus Alexander VI). Er is echter geen enkel bewijs dat Leonardo enige invloed op het kanaal zelf heeft gehad. Op het water dobberen verschillende kleurrijke historische zeilschepen, vooral van het type bragozzo en trabaccolo. De symbolen op de zeilen geven aan van welke familie het schip was. De schepen maken duidelijk wat eeuwenlang de voornaamste bronnen van inkomsten van Cesenatico zijn geweest: zeevaart, handel en visserij.

Het Porto Canale Leonardesco, met op de voorgrond een trabaccolo.

Meer informatie over de geschiedenis van Cesenatico en de relatie van het stadje met de zee is te vinden in het interessante Museo della Marineria. Midden in het museum staan een bragozzo met de naam Vigo en een trabaccolo genaamd Cidia, beide gebouwd in 1921. Het museum verschaft bezoekers informatie over hoe schepen gebouwd werden en over het leven aan boord. Veel schepen waren aan de voorzijde voorzien van kunstmatige ogen, alsof de vaartuigen daarmee konden zien en de juiste weg over het water konden vinden. Al sinds de Oudheid werden schepen met dergelijke ogen uitgerust, zoals we weten van de Fenicische compagnons die hun contract verkeerd gelezen hebben uit de strip Asterix. In het museum vinden we ook voorwerpen die uit zee zijn opgevist, variërend van een maanvis tot zeemijnen.

De Vigo en de Cidia in het Museo della Marineria.

Tegenover het museum vinden we de kerk van San Giacomo Apostolo. De kerk werd in 1324 gebouwd, maar dateert in haar huidige vorm van 1763. Artistieke hoogtepunten heeft het gebouw helaas niet, en dat geldt ook voor de andere kerken in Cesenatico. Deze geven allemaal wel weer duidelijk uiting aan de band van het stadje met de zee. De apostel Jakobus de Meerdere geldt als beschermheilige van de vissers die de naar hem genoemde Sint-Jakobsschelpen naar boven halen. Andere kerken in Cesenatico zijn gewijd aan de apostel Petrus – een visser uit Betsaïda aan het Meer van Galilea – en aan Sint Nicolaas, beschermheilige van de zeelieden.

Kerk van San Giacomo.

Diner bij Il Pirata.

Een interessant weetje over de kerk van San Giacomo is dat hier de uitvaartdienst werd gehouden voor de wielrenner Marco Pantani (1970-2004). Hij overleed op 34-jarige leeftijd in Rimini aan een overdosis cocaïne. Hoewel hij in Cesena werd geboren, was Pantani echt een kind van Cesenatico, waar hij woonde en waar zijn ouders broodjes verkochten. In Cesenatico zijn er meerdere plekken die aan Marco Pantani herinneren. Zo is er vlak bij het station van het stadje een klein museum met de naam Spazio Pantani. Vanaf het museum is het vijftien minuten lopen naar het graf van de wielrenner. Helemaal aan de andere kant van het stadje, dicht bij het strand, staat een monument voor Pantani. Voor ons was dit allemaal een beetje te ver weg. Wij kozen voor een restaurant aan de Piazza Fiorentini met de naam Il Pirata (‘de Piraat’). Dit was de bijnaam van Pantani, die opviel vanwege zijn kale hoofd, bandana en oorringen. Uiteraard kwamen er bij Il Pirata vis en schelpdieren op tafel. In Cesenatico moet je ook gewoon niets anders bestellen.

Wij bezochten Cesenatico op een dag dat het buiten 37 graden Celsius was. De binnenstad van het stadje was dan ook nagenoeg uitgestorven, iedereen lag op het strand. Wij waren niet zo geïnteresseerd in zonnebaden, maar konden het strand natuurlijk niet helemaal links laten liggen. We liepen de golfbreker af en hadden vanaf het einde daarvan een mooi uitzicht op de vele parasols, hotels, een reuzenrad en de befaamde wolkenkrabber van Cesenatico. Deze wolkenkrabber werd in 1957-1958 gebouwd en is 118 meter hoog. Aangezien alle andere gebouwen in het stadje vele malen lager zijn, valt de wolkenkrabber meteen op. Erg mooi is het gebouw niet, maar het is wel fascinerend dat we juist in Cesenatico zo’n wolkenkrabber aantreffen.

Uitzicht op Cesenatico.