Prato: San Domenico

Kerk van San Domenico.

Openingstijden van restaurants op Google Maps moet je kennelijk met een korreltje zout nemen. We hadden gezien dat een bepaald restaurant in de buurt van de door ons bezochte kerk van San Francesco al om 18:00 uur open zou gaan en besloten daarom in de stad te blijven om er te eten. Omdat we nog bijna een uur over hadden, besloten we ook een bezoek te brengen aan de kerk van San Domenico. Franciscus van Assisi (ca. 1181-1226) en Dominicus de Guzmán (1170-1221) waren immers tijdgenoten en bovendien belangrijke kerkhervormers. De kerk van San Domenico werd tussen 1283 en 1316 gebouwd. Helaas brak op 12 september 1647 een grote brand uit in het gebouw, die veel schade aanrichtte. De oorzaak van de brand was een blikseminslag. Waarschijnlijk verteerde het vuur ook een werk van de grote Florentijnse schilder Giotto (ca. 1266-1337), want er stond of hing ooit een werk van deze meester in de kerk.

Dankzij de inspanningen van Baccio del Bianco (1604-1656) en Pier Francesco Silvani (1620-1685) kon de schade aan het gebouw binnen vijf jaar hersteld worden. Erg mooi is de kerk van San Domenico echter niet te noemen. Tweederde van de gevel is bijvoorbeeld niet gedecoreerd en het oorspronkelijke roosvenster is dichtgemaakt. Het elliptische venster erboven, in een eveneens dichtgemaakte lunette, ziet er ook niet erg fraai uit. De grote Gotische ramen aan de zijkanten zijn helaas dichtgemetseld, maar het grote veertiende-eeuwse portaal van de zijingang is erg mooi en dat geldt ook voor de colonnade die langs deze zijkant loopt. De colonnade werd gebruikt om mensen in te begraven en we zien er dan ook de nodige sarcofagen. Voor de schaarse decoraties van de voor- en zijkant van het gebouw werd uiteraard gebruikgemaakt van twee in Prato zeer populaire steensoorten: groen marmer (marmo verde di Prato of serpentino) en pietra alberese. De pietra alberese is hier en daar bruin geworden, het resultaat van een natuurlijk proces.

Zijkant van de kerk.

Interieur van de kerk.

Crucifix van Lorenzo di Niccolò.

We hadden helaas niet veel tijd om het interieur van de San Domenico te bekijken. Er stond een mis op het punt van beginnen, dus we moesten snel zijn. Het zeventiende-eeuwse interieur is vrij eenvoudig en kent weinig hoogtepunten (zie de foto hierboven). Tot die schaarse hoogtepunten zou ik wel een crucifix van de schilder Lorenzo di Niccolò (ca. 1373-1412) willen rekenen. Hij is eenmaal eerder op deze website langsgekomen. We mogen aannemen dat zijn crucifix de vlammenzee van 1647 overleefde. Het aardigste detail ervan is de Levensboom die boven de gekruisigde Christus is geschilderd. In de boom zit een pelikaan die zichzelf in de borst pikt om haar drie jongen met haar eigen bloed te voeden.

Toen de mis dan echt begon, vluchtten we weg naar het naastgelegen klooster. Het dateert van de vijftiende eeuw en het is er aangenaam wandelen. Vanuit de kloostergang kan men ook goed de klokkentoren van de kerk zien, die in 1314 werd voltooid. Het was inmiddels tijd om ons naar het genoemde restaurant te begeven. Daar bleek dat het niet om 18:00 uur, maar om 19:00 uur open zou gaan. We besloten dus maar buiten Prato te gaan dineren.

Kloostergang naast de kerk.

Bronnen: het Italiaanse Wikipedia en de website Città di Prato.